Ως core millennial, από την πρώτη φορά που άρχισα να δουλεύω – εθελοντικά ακόμη- ένιωσα ότι για να καταλαβαίνουν ότι δουλεύω, για να με υπολογίσουν ως μέλος σε μία ομάδα, πρέπει να με βλέπουν να κουράζομαι. Βασικά, από τότε που πήγαινα σχολείο, στα μακρινά 2000s στην Κρήτη, μία καθηγήτριά μου (μαθηματικών) μου είχε πει επί λέξει “θα πρέπει να ματώνεις στην καρέκλα του γραφείου σου”. Και ‘γω το πίστεψα για κάποιο λόγο.
Άρα; Άρα, από εκεί και πέρα πάντα νόμιζα ότι για να πιστεύουν οι «από πάνω μου» ότι δουλεύω, έπρεπε να με βλέπουν να υποφέρω.
Και μην μπερδεύεσαι, πάντα δούλευα. Δούλευα πολύ, δούλευα σωστά – με τα όποια λάθη – και δούλευα με συνέπεια και φιλότιμο.
Αλλά αυτό δεν έφτανε. Έπρεπε να με βλέπουν να υποφέρω. Και έπεσα στη λούπα.
Στην πρώτη μου “σοβαρή” δουλειά, άρχισα να φεύγω απ’ το γραφείο μετά από τον manager μου. Να φτάνω πριν από αυτόν. Να μην σηκώνομαι απ’ την καρέκλα ή όταν σηκωνόμουν να κυκλοφορώ με χαρτιά υπό μάλης για να φαίνομαι busy. Μιλάμε για καραγκιοζιλίκια.
Στη δεύτερη, προσπαθούσα να ακουστώ, παρακαλούσα για σημασία, δεν μου την έδιναν και, ενώ εγώ πάλευα γι’ αυτό και τόσα άλλα (τα πάντα βασικά), εκείνοι – κομψότατα πάντα – με έστειλαν ταμείο. ΚΑΙ κερατάς ΚΑΙ απολυμένος.
Στην τρίτη μου δουλειά, ήταν καλύτερα. Τουλάχιστον, έτσι το βίωσα και προσπάθησα να κρύψω τα προηγούμενα κάτω απ’ το χαλί.
Πολλές δουλειές και πολλές υποχωρήσεις από τους εργοδότες και από μένα μετά, είμαι στη θέση να είμαι εγώ ο εργοδότης σήμερα.
GenZ enters the room. Η γενιά που οι μεγαλύτεροι κράζουν ότι είναι τεμπέληδες.
Και ξανάπεσα στη λούπα.
GenZ enters the room. Η γενιά που οι μεγαλύτεροι κράζουν ότι είναι τεμπέληδες.
Και δουλεύω με Zoomers. Και δεν είναι τεμπέληδες, ρε.
Δουλεύουν, τηρούν deadlines, φέρνουν ιδέες που εγώ (και εμείς) δεν θα σκεφτόμασταν ποτέ.
Αλλά ξέρεις γιατί γκρινιάζουμε εμείς; Γιατί τους ζηλεύουμε. Ναι ναι, ζηλεύουμε. Και θα εξηγήσω γιατί. Γιατί έχουν το θάρρος να διεκδικούν τον ελεύθερο χρόνο τους (και εμείς το μεταφράζουμε ως θράσος). Το δικαίωμά τους να μην εξαντλούνται. Γιατί το “work life balance” τους υπάρχει, δεν είναι απλά τίτλος ενός workshop που θα έκαναν μετά από burnout. Και σε αυτήν την έρευνα που έκανε η ΕΥ, βγάζουν 1η σε σημασία την ψυχική και σωματική υγεία (51%) και μετά τις οικογενειακές σχέσεις (45%). Η οικονομική ευημερία (42%) έρχεται μετά. Για τα λεφτά, ΔΕΝ τα κάνουν όλα.
Και σιγά σιγά, αυτό γίνεται cool. Και γίνεται cool διότι ξέρουν ποιοι είναι και τι κάνουν. Και εμείς καθόμαστε μόνοι μας στη γωνία, “με τη νεολαία” και από μέσα μας ξινίζουμε.
Επειδή δεν εξαντλούνται. Επειδή δεν μας αντέγραψαν όπως εμείς τους προηγούμενους. Επειδή δεν μας αφήνουν να τους εκμεταλλευόμαστε, γιατί περί εκμετάλλευσης πρόκειται, και νιώθουμε μαλάκες. Που εμείς τους αφήσαμε τους προηγούμενους να μας εκμεταλλευτούν.
Και αντί να χαιρόμαστε που ο κύκλος αυτός σπάει, τους λέμε τεμπέληδες. Για να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας το ξύλο που φάγαμε στις δουλειές και δεν σηκώσαμε κεφάλι. Για να μειώσουμε το τραύμα μας, προσποιούμενοι/ες ότι “μόνο έτσι μαθαίνεις”.
Παπαριές καμαρωτές, που έλεγε η καλύτερη μάνατζερ που είχα.
Γιατί Υπάρχουμε
