Περηφάνια για τον Manolo και όλα όσα πρεσβεύει

Όσο γράφονται οι πρώτες γραμμές αυτού του κειμένου, η ώρα είναι 03:20 το ξημέρωμα εδώ στο Παρίσι. Από τις 19:00 μέχρι τις 22:00 παρακολουθήσαμε έναν εξαιρετικό Ολυμπιακό τελικό, ενώ μέχρι τις 00:30 ακούσαμε με προσοχή στη μεικτή ζώνη και στη συνέντευξη Τύπου έναν σπουδαίο αθλητή στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του (μέχρι στιγμής). Από τη 1:00 μέχρι τις 3:00 έκανα το απαραίτητο μεταμεσονύκτιο pit stop δημοσιογράφων με κρύο ντους και Mc Donald’s (δεν ντρέπομαι ούτε λίγο για τη γουρουνιά), όσο παράλληλα προσπαθούσα να βάλω σε μία σειρά τις σκέψεις μου για όσα ζήσαμε σήμερα.

Αν ακούγοντας τη λέξη Manolo σου έρχεται πρώτα στο μυαλό ένας πρώην προπονητής της ΑΕΚ, φίλε/η λυπάμαι, αλλά πρέπει να πας για ένα τσεκ. Ο δικός μας Manolo, ο Εμμανουήλ Καραλής, αναδείχθηκε στα 25 του χάλκινος Ολυμπιονίκης στο άλμα επί κοντώ με το τρομερό 5.90μ, ενώ πέρασε με την πρώτη όλα τα προηγούμενα. Ο τύπος πήρε ένα κοντάρι και πέρασε πάνω από 2.8 Γιάννηδες Αντετοκούνμπο αν τους βάλεις τον ένα πάνω από τον άλλον χωρίς να ακουμπήσει τριχούλα από τα μαλλιά τους. Και το έκανε με την πρώτη προσπάθεια.

Από τα δημοσιογραφικά θεωρεία είχαμε τέλεια θέα του αγώνα, ακριβώς στην ευθεία πίσω από την αρχή του διαδρόμου, με πιάτο όλο το ασφυκτικά γεμάτο πέταλο του Stade de France που έδινε παλμό σε κάθε άλμα. Από τα δοκιμαστικά άλματα φάνηκε ότι ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, με περάσματα μισό μέτρο πάνω από τον πήχη.

Ο αγώνας ξεκίνησε, η καρδιά χτυπούσε σε κάθε άλμα και αναγνώρισα ένα pattern κινήσεων τόσο σε εμένα όσο και στους… στιβικούς συναδέλφους που έχουμε συμπορευτεί όλα αυτά τα χρόνια. Κάνουμε πίσω την καρέκλα για να ξεφύγουμε στιγμιαία από τον μικρόκοσμο του laptop, βάζουμε τα χέρια σταυρωμένα πάνω από το κεφάλι σαν να προσευχόμαστε και τέλος πεταγόμαστε όρθιοι με κραυγές με κάθε πράσινο λαμπάκι. Στα αριστερά του οπτικού μας πεδίου ξεπροβάλλουν έξαλλες οι ελληνικές σημαίες και τα βλέμματά μας διασταυρώνονται με τους πιο κοντινούς, νιώθουμε το ίδιο χωρίς να πούμε λέξη.

Παράλληλα, το τηλέφωνο μου χτυπούσε μόνιμα με ειδοποιήσεις από συνομιλίες και γκρουπ κι εγώ, ως millennial με πολύ περιορισμένο attention span, προφανώς έβλεπα τα πάντα. Φίλοι, φίλες, γνωστοί, γνωστές, οικογένεια, πολλοί/ες άσχετοι/ες με τον αθλητισμό, από την Αθήνα και τον Πειραιά, από μια ταβέρνα σε νησί του Αιγαίου, από ένα μπαράκι κάπου στο Ιόνιο, από ένα γλέντι με ρεμπέτικα κάπου στην Πελοπόννησο, παρακολουθούσαν από τηλεοράσεις και κινητά αυτό το παιδί από την Ελλάδα και την Ουγκάντα τυλιγμένο στη γαλανόλευκη σημαία και μου έστελναν μηνύματα.

Αφού ξεπέρασα το αρχικό “αφήκετέ με έχω πάρα πολύ δουλειά”, πήρα το ρόλο του τρίτου παρατηρητή και ένιωσα περηφάνια. Περηφάνια για τον Manolo και όλα όσα πρεσβεύει, εκούσια και ακούσια, περηφάνια και για τους φίλους/ες μου, τους γνωστούς/ες και την οικογένεια μου που επιδίωξαν να δουν και να ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου αυτή τη μαγική στιγμή, περηφάνια και λίγο για μένα για το λιθαράκι που ελπίζω να έχω βάλει σε αυτή τη σύνδεση Χίου-Παρισιού.

Στον αθλητισμό και πιο πολύ στα ατομικά αθλήματα, το comeback story έχουν πάντα μία γλύκα παραπάνω. Μετά την 4^η θέση στο Τόκιο το 2021, ο Manolo έφτασε σε ένα low point στο ευρωπαϊκό του Μονάχου το 2022, στο οποίο είχε ανακουφιστεί που είχε αποκλειστεί από τον τελικό γιατί απλά δεν μπορούσε άλλο. Μας είχε μιλήσει στη μεικτή ζώνη για το άγχος και τα θέματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε και για την περίοδο επούλωσης που επέλεξε να ακολουθήσει. Και τα κατάφερε. Έκλεισε τις πληγές του, πήρε δομικές αποφάσεις για τη συνέχεια και πορεύτηκε με πυξίδα το ένστικτό του. Ζήτησε από τον πατέρα του, Χάρη, να τον προπονήσει επίσημα και μαζί με τους κορυφαίους Γιώργο Πομάσκι (στο δρομικό κομμάτι) και Μαρσίν Ζεπάνσκι (στο αλτικό κομμάτι) δημιούργησε τη δική του στενή ομάδα εμπιστοσύνης.

Η φετινή χρονιά ήταν για σεμινάριο ως προς το σχεδιασμό, αλλά και την εκτέλεση. Κατέκτησε το χάλκινο στο παγκόσμιο κλειστού, έκανε πανελλήνιο ρεκόρ σε ανοιχτό και κλειστό με 5.93μ, είχε σταθερότητα σε μεγάλα άλματα και σήμερα θα ανέβει στο σημαντικότερο βάθρο όλων, το Ολυμπιακό. Θυμάμαι το όνομά του Καραλή από εκείνο το Athens Street Pole Vault το 2015 στο Σύνταγμα, εκεί που ως 16χρονος έκανε το μεγάλο μπαμ με 5.24μ.

Ταλέντα υπάρχουν πάρα πολλά, όμως είναι πραγματικά λίγοι αυτοί που τα καταφέρνουν μέχρι αυτή την κορυφή και η διαδρομή είναι ένα ατελείωτο rollercoaster. Παρακολουθώντας όλη την πορεία του, ξεχωρίζω τρία κρίσιμα στοιχεία για την επιτυχία:

1.  την απύθμενη στήριξη και δύναμη που έπαιρνε και παίρνει από την οικογένεια του,
2. το ότι διασκεδάζει αυτό που κάνει σαν μικρό παιδί και
3. τα κότσια και την πίστη που είχε για να επιστρέψει, όταν σταμάτησε -για λίγο- να το διασκεδάζει.

Πραγματικά του αξίζει να βλέπει πλέον τον κόσμο από ακόμα πιο ψηλά  από ό,τι συνήθως, αυτή τη φορά από το Ολυμπιακό βάθρο.

ΥΓ:  Έ-Έ-Έρχεται! Κρατήστε δυνάμεις για Μίλτο Τεντόγλου, πρέπει να μάθουμε ποιος από τους δύο θα κεράσει τελικά.