Σύμφωνα με το «Atlantic», ένα βασικό ερώτημα γύρω από τα τατουάζ, είναι το πώς καταφέρνουν και «επιβιώνουν», καθώς το ανοσοποιητικό μας προσπαθεί να τα καταστρέψει, μιας και τα εκλαμβάνει ως επίθεση.
Το δέρμα, ως πρώτη γραμμή άμυνας, είναι εφοδιασμένο με αμυντικά κύτταρα, τα οποία εντοπίζουν οτιδήποτε ξένο και το καταστρέφουν, με σκοπό να ξεκινήσει η επούλωση.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η δράση των συγκεκριμένων κυττάρων είναι αποτελεσματική, βοηθώντας τα μέγιστα την διαδικασία της επούλωσης.
Το μελάνι που βλέπουμε δεν υπάρχει στο δέρμα, αλλά εντός των κυττάρων, που δεν μπορούν να το «χωνέψουν».
Το μελάνι ωστόσο, δυσκολεύει τα κύτταρα, με αποτέλεσμα, όταν καταβροχθίζεται από αυτά, να παραμένει στο στομάχι τους και να μην διασπάται. Επειδή τα σωματίδια των χρωστικών ουσιών είναι ογκώδη και τα ένζυμα των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος δυσκολεύονται να τα αποδομήσουν.
Έτσι, όταν το μελάνι «καταβροχθίζεται» από κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως τα μακροφάγα που ζουν στο δέρμα, μετατρέπεται σε μία μικροσκοπική μάζα που θυμίζει τσίχλα.
Τα σωματίδια της χρωστικής ουσίας κατακάθονται μέσα στα μακροφάγα και δεν διασπώνται. Όταν βλέπουμε το μελάνι στην επιφάνεια του σώματος, στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι απλώς μπλεγμένο ανάμεσα στα κύτταρα του δέρματος, αλλά γυαλίζει μέσα από τις «κοιλιές» των μακροφάγων που δεν μπορούν να το χωνέψουν.
Έτσι, εξηγείται και το γεγονός ότι τα τατουάζ μένουν στο δέρμα και μετά τον θάνατο των κυττάρων. Όταν ένα κύτταρο πεθαίνει, απελευθερώνει το μελάνι από μέσα του, το οποίο στη συνέχεια «καταβροχθίζεται» από άλλο κύτταρο, με αποτέλεσμα το τατουάζ να συνεχίζει να υπάρχει, αν και πιο θολό.
